Σιγά σιγά επιζώ.
οπως ο άρρωστος που περιμένει να κυλήσει καρτερικά ο χρόνος που ο γιατρός του υποσχέθηκε για θεραπεία, περιμένω κι εγώ ελπίζω στην ανακούφιση του καιρού .Ο πόνος ο αφορητος ανακουφίζεται. Έρχονται ώρες που νιώθω χαρούμενη, επιδιώκω να σκέφτομαι την ώραιοτητα όσων ζούσα και αλυσοδενωμαι πάνω τους κι όλο εκεί περπατάω και περιφέρονται. Αποφεύγω να σκέφτομαι τα αρνητικά αυτής της ιστορίας που προμηνύουσαν την αποτυχία. Και είναι πολλά.
χθες , Κυριακάτικο απόγευμα.
Κι ομως είμαι όλο και καλύτερα! Άρχισε να αποκολλαται από πάνω μου , σαν το φιδοτομαρο, αυτό το πάθος που με τυλίγε. Πονάει , ματώνει,ελπίζω να φύγει.Ας γίνει επιτέλους ξένο σώμα να μην μου τραβά την σάρκα.
βγαίνω και περπατώ έξω. Κοιτάζω γύρω και αλλά ενδιαφέροντα να ζήσει κανείς καλά. Οι φίλοι με τα τόσα κοινά μεταξύ μας, συζητήσεις για λογοτεχνια, ποίηση, πολιτική, γεύματα, αστεία . Δροσερό φθινόπωρο έπειτα από την λάβα του ελληνικού καλοκαιριού. Μα είναι ώρες που όλα τα αυτα τα καλά συσσωρεύονται από εδώ στην μια ζυγαριά και στο άλλο μέρος ζυγιαζεται η απουσία. Κι όλο γέρνει προς τα κει, πάνω μου, και με λυγιζει!
χθες βράδυ πήγαμε σε μια μπυραρία με την Μ και τον Π. Μιλούσαμε ησυχα. Και οι δυο τους και ο καθένας χωριστά είναι σωστοί και ωριμοι. Θα ήταν πολύ όμορφα διχως αυτό το βαρυδι της μελαγχολιας στην καρδιά μου.
Τουλαχιστον ακόμα κι όταν πονάω ,αρχίζω να μπορώ να υπομενω. Αρχίζει να γίνεται ένας πόνος που δεν καίει τουλάχιστον.
Κοιτω τον ουρανό κι εντοπίζω το πιο κόκκινο αστέρι του
«Κι εκείνος; Που ζει τώρα χωρίς εμάς;»
velvet steps 