Σελίδες ημερολογίου (1)

Σιγά σιγά επιζώ.

οπως ο άρρωστος που περιμένει να κυλήσει καρτερικά ο χρόνος που ο γιατρός του υποσχέθηκε για θεραπεία, περιμένω κι εγώ ελπίζω στην ανακούφιση του καιρού .Ο πόνος ο αφορητος ανακουφίζεται. Έρχονται ώρες που νιώθω χαρούμενη, επιδιώκω να σκέφτομαι την ώραιοτητα όσων ζούσα και αλυσοδενωμαι πάνω τους κι όλο εκεί περπατάω και περιφέρονται. Αποφεύγω να σκέφτομαι τα αρνητικά αυτής της ιστορίας που προμηνύουσαν την αποτυχία. Και είναι πολλά.

χθες , Κυριακάτικο απόγευμα.

Κι ομως είμαι όλο και καλύτερα! Άρχισε να αποκολλαται από πάνω μου , σαν το φιδοτομαρο,  αυτό το πάθος που με τυλίγε. Πονάει , ματώνει,ελπίζω να φύγει.Ας γίνει επιτέλους ξένο σώμα να μην μου τραβά την σάρκα.

βγαίνω και περπατώ έξω. Κοιτάζω γύρω και αλλά ενδιαφέροντα να ζήσει κανείς καλά. Οι φίλοι με τα τόσα κοινά μεταξύ μας, συζητήσεις για λογοτεχνια, ποίηση, πολιτική, γεύματα, αστεία . Δροσερό φθινόπωρο έπειτα από την λάβα του ελληνικού καλοκαιριού. Μα είναι ώρες που όλα τα αυτα τα καλά συσσωρεύονται από εδώ στην μια ζυγαριά και στο άλλο μέρος ζυγιαζεται η απουσία. Κι όλο γέρνει προς τα κει, πάνω μου, και με λυγιζει!

χθες βράδυ πήγαμε σε μια μπυραρία με την Μ και τον Π. Μιλούσαμε ησυχα.  Και οι δυο τους και ο καθένας χωριστά είναι σωστοί και ωριμοι. Θα ήταν πολύ όμορφα διχως αυτό το βαρυδι της μελαγχολιας στην καρδιά μου.

Τουλαχιστον ακόμα κι όταν πονάω ,αρχίζω να  μπορώ να υπομενω. Αρχίζει να γίνεται ένας πόνος που δεν καίει τουλάχιστον.

Κοιτω τον ουρανό κι εντοπίζω το πιο κόκκινο αστέρι του

«Κι εκείνος; Που ζει τώρα χωρίς εμάς;»

Μια κλωστή μας δένει

Οι άνθρωποι που συναντήθηκαν αληθινά ποτέ δεν χάνονται. Ακόμα κι αν δεν επικοινωνούν με ραντεβού , τηλεφωνήματα, γράμματα λόγια και άγγιγμα τα. Η ασημένια κλωστή που τους έδεσε κάποτε με αυθεντικά αισθήματα , μπορεί να μικραίνει, να τυλίγει όλη την υδρόγειο, να προχωρά, να πηγαίνει περα , στον ουρανό , στην άλλη την μετά θάνατον ζωή , αλλά ποτέ δεν θα λυθεί εκείνος ο μοιραίος κόμπος.

Πάντα μας συνδέει , μας περιτυλυγει, ποτέ μας τραβά και μας ξύπνα από τον λήθαργο της λησμονιας, της ανιας μας , μας αποκαλύπτει την αληθινή μας έκταση, μας υπενθυμίζει τις προοπτικές μας, μας θυμίζει ποιοι είμαστε, που μπορούμε να φτάσουμε,έστω και για λίγες στιγμές.

Για να συμβεί τότε , συμβαίνει! Για να συμβεί τότε, μπορούμε!

Μαραμαρένιος πολεμιστής

Έστεκε άπραγος, ακούνητος, αδύνατον αν προχωρήσει μπροστά, μήτε πίσω αν κι αυτό θα ήταν πιο εύκολο από τα δυο. Μονό να θυμάται μπορούσε και να νοσταλγεί κατορθώματα παρελθόντος .Τότε ήταν νέος, δυνατός, είχε και το άλογο του, το δόρυ και την γυαλιστερή του πανοπλία.Πολεμουσε, νικούσε, ανάσαινε  . Γύρω του ζωή μα αυτός είναι τώρα  πέτρινος. Απλώς εστεκε και κοιτούσε από ψηλά και οι σκέψεις του κενές. Και όλα προχωρούσαν μα εκείνος τίποτα δεν ένιωθε πια. Ούτε αγωνιούσε, σαν τα νέα ζευγάρια που είχαν δίπλα του το πρώτο της αγάπης τους ραντεβού, ούτε πονούσε όταν χάρασσαν πάνω του τις λέξεις «αγάπη για παντα» ούτε κρύωνε όταν τον σκέπαζε το χιόνι το χειμώνα, ούτε από την ζέστη του καλοκαιριού υπέφερε. Ένα άγαλμα ήταν στην μέση μιας μεγάλης πλατείας που όλοι τον έβλεπαν μα εκείνος δεν υπήρχε πια.

Once upon a time

Το παλιό σκαρί έμενε αγκυροβολημένο για χρόνια.Τι κι αν αυτό φτιάχτηκε για ταξίδια μεγάλα, το ναυπήγησαν με τόσες ελπίδες και λαχτάρες πως θα γυρίσει όλο τον κόσμο και τώρα στεκει ασαλευτο, μένει να σαπίζει μέσα στο στενό λιμάνι και περά από τα σπίτια του λιμανιού τίποτε άλλο ττωρα πια δεν αντικρύζει . Μα τα καράβια έχουν φτιαχτεί για να βλέπουν τα σπίτια του λιμανιου ; ή μήπως κύματα, γοργόνες και πλάσματα τις θάλασσας. Μόνο τις ιστορίες άκουγε των άλλων καραβιών που έφταναν κουρασμένα στο λιμάνι απ’ τα ταξίδια και το πιανε η ζήλεια. Κι αυτή η σιδερένια του άγκυρα ένιωθε πως κάποια μέρα θα το τράβαγε μαζί της στον βυθό, το πιο μακρύ ταξίδι του αυτό θα ήταν λοιπόν από την επιφάνεια ως τον πάτο της θάλασσας;

Για κάποια Ιθάκη

Το καράβι αγκυροβολημένο ακόμα στον μεγάλο κόλπο του λιμανιού. Οι άνδρες από ώρα είχα λάβει θέση στα πόστα, περίμεναν το σύνθημα του μα Εκείνος έστεκε στην πλώρη ακίνητός και κοιτούσε τις φλόγες που αγκάλιαζαν τα Τείχη της πόλης. Πάνε 10 χρόνια από τότε που τα αντίκρισε για πρώτη φορά. Τα απόρθητα τείχη, τα ξακουστά κατάλευκα τείχη , τα προικισμένα από τους Θεούς να στέκουν αιώνια, να προστατεύουν την πόλη. Για 10 χρόνια, οι θυσίες και το αίμα των συντρόφων του έβαφαν τα τείχη μα εκείνα έστεκαν αράγιστα, ακλόνητα, τον κορόιδευαν και περιγελούσαν την νοημοσύνη του.

Εκείνος δεν πίστευε στους Θεούς κι αρνήθηκε να υποταχτεί στην μοίρα που ήθελε τα τείχη απροσπέλαστα. 10 χρόνια του πήρε για να βρει τον τρόπο να τα περάσει, τα φημισμένα τείχη της Τροίας. Κι όσα δεν κατάφεραν τα σπαθιά και τ’ άρματα των Αχαιών και των Μυρμιδόνων του αθάνατου Αχιλλέα, τα έφερε το ξύλινο άλογο του. Ήξερε από την αρχή πως το αίμα και οι θυσίες των ανδρών του θα ήταν μάταιες, γιατί εκείνος ήξερε να κερδίζει διαφορετικά τις μάχες του.

Νέος άνδρας έφτασε εδώ 10 χρόνια πριν και τώρα φεύγει με γκρίζο κεφάλι και 3 βαθιές γραμμές στο μέτωπο . Έφτασε η ώρα του γυρισμού, πίσω στο δικό του το παλάτι, στο μικρό του το νησί που δεν είχε ούτε φημισμένα τείχη μήτε Ελένη. Θυμήθηκε την μέρα που έφευγε γεμάτος λαχτάρα για να δει να γνωρίσει το φημισμένο τείχος του Ιλίου. Δεν νοιάστηκε ποτέ για την Ελένη , η φήμη για απόρθητα τείχη όμως τον μάγεψαν το ίδιο και το ταξίδι που θα το έπαιρνε από την Ιθάκη και θα τον οδηγούσε στην Τροία.

Η μοίρα του τον ήθελε βασιλιά μιας μικρής στεριάς, μα κείνος από παιδί διψούσε για τα θαλασσινά ταξίδια. Τα βράδια το έσκαγε με το μικρό του το σκαρί και καθώς έκανε τον γύρο του νησιού του, ονειρευόταν ένα ταξίδι μακρινό με τα αστέρια που του έδειχναν τον δρόμο τον θαλασσινό . «ΟΙ βασιλιάδες δεν ταξιδεύουν, κυβερνούν απ’ την στεριά» Θύμωνε ο γερό Λαέρτης σαν μάθαινε πως το σκάζε τα βράδια και τα ‘βαζε με την Ευρύκλεια που με τα παραμύθια της του παίρνε τα μυαλά . Έτσι φύση ανυπόταχτη ήταν από παιδί. Δυο πράγματα αγάπησε την θάλασσα και το κρασί, που το πίνε με μέτρο αλλά και με λαχτάρα για την γλύκα του. Οίνος , ερυθρός, γλυκός, άκρατος. Γέμιζε τον κρατήρα του κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί και έπινε τόσο όσο χρειαζόταν για να τον πάρει ο ύπνος ή για να βρει μια λύση στις καθημερινές δυσκολίες του. Οίνος ερυθρός, γλυκός και άκρατος, κι ας ήταν ύβρις για τους Θεούς, εκείνος δεν δέχτηκε ποτέ να τον νοθεύει με νερό.

Και να που τώρα τα λευκά τείχη έστεκαν μπροστά του μισό γκρεμισμένα, η λαμπρή πόλη φλέγονταν και οι Αχαιοί οι πρώτοι που έφυγαν με τα καράβια γεμάτα λάφυρα και την ξανακερδισμένη Ελένη . Έτσι κι εκείνος θα έφευγε απόψε με συντροφιά την λαχτάρα της θάλασσας . Τα λάφυρα του , τίποτα περισσότερο από αυτά που έφερε μαζί του 10 χρόνια πριν και τα κρατούσε κλεισμένα 10 χρόνια στο ξύλινο σεντούκι της σκηνής του: η πυξίδα, ο αστρολάβος και ο χάρτης του Ουρανού.

Ο άνεμος ήταν ούριος και ο πολικός αστέρας φάνηκε στον ορίζοντα. Ήρθε η ώρα! Σήκωσε το φλασκί του, το ακούμπησε στα χείλη του , γεύση γλυκιά και δυνατή , την διαδρομή κάθε γουλιάς την ένιωθε μέχρι τα σπλάχνα του, οίνος , ερυθρός, γλυκός, άκρατος! Ύβρις και ασέβεια για τους Ολύμπιους! Εκείνοι θα διαλέξουν και την τιμωρία του!

Βίρα τις Άγκυρες, φόρτσα τα πανιά, πιάστε τα κουπιά εμπρός! Για κάποια Ιθάκη;

Παιχνίδια και φυλετικοί ρόλοι

Πρόσφατα επισκέφτηκα γνωστό πολυκατάστημα παιχνιδιών για να αγοράσω τα Χριστουγεννιάτικα δώρα των παιδιών της τάξης μου.

-Θα ήθελα ένα παιχνίδι για 3 ετών ,παρακαλώ

-Για αγόρι ή για κορίτσι; Με ρώτησε η πωλήτρια. Εδώ είναι ο διάδρομος για τα παιχνίδια των αγοριών κι εδώ για τα κορίτσια.

Ο διάδρομος για τα παιχνίδια των κοριτσιών ήταν ένα ατελείωτο ροζ, κούκλες και χνουδωτά ζωάκια που με έπιασε ναυτία και με μια γρήγορη ματιά στον διάδρομο των αγοριών αυτοκινητάκια, φορτηγά, μπαλες,αεροπλάνα, να φωνάζουν  είναι για «αγόρια».

Τα παιχνίδια λοιπόν καθορίζουν το φύλο όσο και τα χρώματα και τα ρούχα στην εποχή μας. Οι γονείς αισθάνονται εξαιρετικά άβολα όταν ο γιός τους διαλέξει  να παίξει με μια κούκλα αντί για ένα αυτοκίνητο ή όταν η κόρη τους προτιμήσει να παίξει με τους ιππότες αντί με τις πριγκίπισσες.

-Θέλω να παίξω με το τηλέφωνο και ο Άρης δεν μου το δίνει!

-Μα έχουμε άλλα δύο τηλέφωνα στην τάξη που δεν τα παίζει κανείς αυτή την στιγμή, γιατί δεν διαλέγεις κάποιο άλλο;

-Αυτά είναι για κορίτσια! Είναι Ροζ!

Από την στιγμή που το παιχνίδι βάφεται ροζ ή μπλε αποκτά φύλο! Από ένα απλό  τηλέφωνο  γίνεται αρσενικό ή θηλυκό, εγκρίνεται ή απορρίπτεται ανάλογα με το φύλο του- κριτήριο επιλογής. Το ίδιο συμβαίνει και για την μπάλα, το ποδήλατο ή ακόμα κι ένα αυτοκινητάκι. Ροζ ή μπλε, κορίτσια ή αγόρια, θηλυκά ή αρσενικά.

Τι είναι πια πιο σημαντικό το φύλο μας ή η χαρά του παιχνιδιού;

Η αλήθεια είναι πως το φύλο δεν έχει καμία σημασία για ένα παιδί 1-2 ετών , άλλα μάλλον μεγαλύτερη σημασία του δίνουν οι γονείς. Αυτό που έχει σημασία για το παιδί είναι το παιχνίδι και η δράση μέσα από το παιχνίδι -κατασκευές, παιχνίδι ρόλων, συμβολικό παιχνίδι- με όλα παίζει και ευχαριστιέται ανεξάρτητα από το χρώμα του παιχνιδιού.

Κι όμως τα παιχνίδια, τα ρούχα, οι ταινίες ,χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες : αγορίστικα και κοριτσίστικα. Τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά συχνά τους πέρανε τα στερεότυπα του διαρκούς διαχωρισμού των δύο φύλων. Μέσα από τα παιχνίδια τα αγόρια μαθαίνουν τις «πολεμοχαρείς» συμπεριφορές ενώ τα κορίτσια μαθαίνουν την «φύση «τους. Η φυσική ομορφιά, η εξωτερική εμφάνιση για τα κορίτσια , η σωματική ικανότητα για τα αγόρια.

Τα μωρά δεν γεννιούνται  με κάποια προηγούμενη εμπειρία για τον κόσμο γύρω τους. Όλα όσα μαθαίνουν για τον κόσμο μας , την ζωή και τον εαυτό τους τα μαθαίνουν μέσα   από τον ίδιο τον κοινωνικό μηχανισμό έτσι μαθαίνουν και για το φύλο τους και τα χαρακτηριστικά του. Από τα δωμάτια των μαιευτηρίων ακόμα ξεκινάει η κατεύθυνση του φύλου «μπλε» ή «ροζ» βραχιόλι και κουβερτούλα ανάλογα.

Οι ψυχολόγοι μας λένε ότι μέχρι την ηλικία 3-4 ετών τα παιδιά έχουν διαμορφώσει την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους σαν αγόρι ή κορίτσι. μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο και σχηματίζουν την εικόνα για τους ενήλικες άρα και την δική του εικόνα ως ενήλικας.

Το 95% των παιχνιδιών για κορίτσια είναι ροζ, κίτρινα άσπρα μωβ και παστέλ . Τα πιο δημοφιλή χρώματα για αγόρια είναι το μπλε, το κόκκινο το μαύρο, το γκρι και το καφέ. Ο θηλυκός διάδρομος παιχνιδιών είναι γεμάτος κούκλες, κουζινικά , οικιακές συσκευές που μας μαθαίνουν πως ο ρόλος της γυναίκας περιορίζεται μέσα στο σπίτι ,στο νοικοκυριό και στην φροντίδα των παιδιών, ενισχύοντας λοιπόν  το στερεότυπο ότι η εύθηνη των γυναικών είναι το σπίτι και τα παιδιά.

τα παιχνίδια μέσα στις δεκαετίες έχουν αλλάξει χρώμα

Πολλά παιχνίδια επίσης, διδάσκουν την σημασία της ομορφιάς και της εξωτερικής εμφάνισης για την κοινωνία. Ιδανικές σιλουέτες, εξιδανικευμένες ομορφιές η περίφημη Barbie , το σύμβολο της ομορφιάς  με αναλογίες αδύνατες στην πραγματικότητα. Η Barbie είναι η «τέλεια γυναίκα», ελκυστική, κοινωνικά αποδεκτή, αδύνατη, φαντασμαγορική, χαμογελαστή και φυσικά σιωπηλή.

Η βασική διαφορά ανάμεσα στα παιχνίδια των αγοριών και των κοριτσιών είναι ότι αυτά των δεύτερων δεν βοηθάνε στην σκέψη και στην λύση προβλημάτων, διαδίδοντας το στερεότυπο ότι τα κορίτσι πρέπει να κάθονται και να παίζουν ήσυχα με ένα απλό , βαρετό και επαναλαμβανόμενο ρυθμό. Η κοινωνικοποίηση είναι πιο σημαντική από την εκπαίδευση και τα κορίτσια ενθαρρύνονται  στον ρόλο τους μέσα στο σπίτι, να μαγειρεύουν , να καθαρίζουν και να προσέχουν τα μώρα να δείχνουν υπεροχές και όμορφες στον έξω κόσμο.

Ενώ για τα αγόρια έχουμε διαδρόμους γεμάτους σουπερ ήρωες, όπλα και οχήματα. Τα περισσότερα παιχνίδια για αγόρια αυξάνουν την επιθετικότατα. Τα αρσενικά παιχνίδια είναι παιχνίδια δράσης, κυριαρχίας, συναγωνισμού, δίνοντας το μήνυμα ότι με την βία μπορούμε να λύνουμε προβλήματα μας. Τα αγόρια μαθαίνουν ότι οι άνδρες είναι δυνατοί και πολεμιστές. Η περιπέτεια και η φυσική δραστηριότητα εκτός των ορίων του σπιτιού, προετοιμάζουν τα αγόρια για τον έξω κόσμο και τα διδάσκουν τις ανδρικές δουλειές: γιατροί, δικηγόροι, αστυνομικοί, πυροσβέστες. Τα αγορίστικα παιχνίδια απατούν συντονισμούς  δεξιοτήτων και λύσης προβλημάτων, τεχνικές γνώσεις, ανώτερη εκπαίδευση, μέσα από τις επιστήμες και την τεχνολογία, τα αγόρια εξερευνούν, και πειραματίζονται στον έξω κόσμο αντίθετα με τα ήσυχα παιχνίδια μέσα στο σπίτι.

Τελικά μήπως εγκλωβίζουμε τα παιδιά μας μέσα στο ίδιο τους το φύλο που η κοινωνία οριοθέτησε και δεν τους επιτρέπουμε να εξερευνούν ρόλους διαφορετικούς; Σαν  παιδιά αρσενικά ή θυλικά, έχουν τις ίδιες ικανότητες και δυνατότητες και την ίδια ανάγκη να παίξουν και να εξερευνήσουν και να μάθουν τον κόσμο γύρο τους. Γιατί τα κορίτσια πρέπει να χάνουν την αυτοεκτίμηση τους  και να μην ενθαρρύνονται στην επιτυχία  έξω από το σπίτι; Για τι τα αγόρια να μην εχουν αυτοπεποίθηση όταν δεν αισθάνονται σούπερ δυνατά και «επαρκή»;

Τα παιχνίδια που διαλέγουμε μπορεί να  ενισχύουν τα στερεότυπα των φύλων, να  διδάσκουν διαφορετικούς φυλετικούς ρόλους και να ευνουχίζουν τους μελλοντικούς ενήλικες.

Αγόρια γιατροί, κορίτσια νοσοκόμες. Τα αγόρια ποδοσφαιριστές και τα κορίτσια μαζάρωτες, Τα αγόρια να φτιάχνουν πράγματα και τα κορίτσια τα χρησιμοποιούν, Τα αγόρια να μαστορεύουν , τα κορίτσια να χρειάζονται κάποιον για να μαστορεύει. Τα αγόρια οι αυριανοί πρόεδροι και τα κορίτσια οι πρώτες κυρίες.

Εμείς οι γονείς λοιπόν ας μην αφήσουμε αυτά τα στερεότυπα να συνεχιστούν, ας ενθαρρύνουμε το παιχνίδι έξω από το στερεότυπο του κάθε φύλου, και ας ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να περάσουν τα στενά όρια των ροζ και μπλε παιχνιδιών τότε ίσως να γίνει μια αρχή για την κοινωνία μας. Τελικά η Σιμόν ντε Μποβουαρ είχε απόλυτο δίκιο.  «Γυναίκα δεν γεννιέσαι,  γίνεσαι» ,και γίνεσαι αρχικά μέσα από τα πρώτα σου παιχνίδια.

Alexandre Alfandari

ἔα µε τῇδε τῇ νόσῳ νοσεῖν, ἐπεὶ κέρδιστον εὖ φρονοῦντα μὴ φρονεῖν δοκεῖν.

«Άσε με στην αρρώστια αυτή γιατί είναι κέρδος, σωστά να κρίνεις , κι ο άλλος για άμυαλο να σ’ έχει»

Προμηθέας Δεσμώτης.

Επιθυμώ να γράψω για έναν ζωγράφο, που δεν γνωρίζω τίποτα γι αυτό πέρα από έναν μόνο πίνακα του. Ένα πορτρέτο όμως που έχει σημαδέψει για πάντα την ζωή μου από την πρώτη στιγμή που το είδα. Έναν πίνακα που χάθηκε στο χρόνο, όμως ξεφύτρωνε ξανά και ξανά μπροστά μου , σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μου σαν κάτι να θέλει να μου πει και που μέχρι σήμερα μου ψιθυρίζει από έναν άλλο κόσμο.

Ο Αλφαντάρι για μένα ζωγράφισε την ελπίδα. Ελπίδα σημαίνει, ελπίδα για το θαύμα. Και θαύματα μας συμβαίνουν πολλά αλλά τα προσπερνάμε βιαστικοί. Ο πινάκας του Αλφαντάρι όμως είναι η ελπίδα που δεν προσπερνιέται ούτε ξεπερνιέται εύκολα.

Πώς να γράψω για έναν ζωγράφο; Αν είναι δυνατόν να μαζέψω σε εικόνες έναν  εικονογράφο ή να εντοπίσω το πνεύμα εκείνου που βάδισε σε μεγάλες για μένα αποκαλύψεις. Δεν χωράει ο Αλφαντάρι σε ένα κείμενο μου, όμως θα γίνει  η αφορμή κι εγώ θα γράψω όπως έχω συνηθίσει να γράφω και για αυτό μάλλον θα μου βγει χειρότερος, αλλα  ας με συγχωρέσει αν τον έκρινα λάθος.

Το μονό που υποπτεύομαι για τον ζωγράφο  μου είναι πως η ψυχική του υγεία ήταν κλονισμένη. Το  ταλέντο και η ψυχική υγεία,  είναι αίνιγμα μεγάλο, μια σχέση που απασχολεί την φιλολογία της τέχνης, την κοινωνιολογία, την φιλοσοφία, την ανθρωπολογία, την νευρολογία κι όλα όσα έχουν αν κάνουν με την ανθρώπινη άβυσσο. Η κατά καιρούς εμφανιζόμενη ψυχοπάθεια σε πολλούς από τους κορυφαίους δημιουργούς της τέχνης είναι ένα χρόνιο ερώτημα. Είναι η ιδιαίτερη ακραία ευαισθησία της γεννημένης καλλιτεχνικής προσωπικότητας που τραυματισμένη από τις σκληρές γωνίες της συμβατικής κοινωνίας εκλεπτύνεται και γίνεται φιλάσθενη με τα χρόνια; Το συμβατό και το ασυμβίβαστο τέτοιων χαρακτήρων μέσα στους γενικούς συμβιβασμούς της επιβίωσης; Ή μήπως οι ψυχοπαθολογίες είναι προϋπόθεση για την υπέρβαση της δημιουργικής λαχτάρας; Αντιπροσωπεύει παντελώς το έργο του δημιουργού του ή ένα μικρό μέρος του ανήκει; Ένώ το άλλο δεν του ανήκει;

Τί δηλαδή θα αποφάσιζε ως διάγνωση ένας ψυχίατρος , όταν του διηγιόταν κάποιος ανήσυχος πελάτης  ότι ο αδερφός του έκοψε το αυτί του και το έστειλε με γράμμα στην πόρνη που ερωτεύτηκε ως δείγμα λατρείας; Πως θα αντιδρούσε αν του αποκάλυπταν ότι ο παράφρον αυτός είχε το όνομα Βαν Γκογκ;   Τι θα γνωμοδοτούσε κάποιος για τις φωνές που λέει ότι συχνά ακούει να την καλούν, ένα έφηβο κοριτσάκι που ονομάζεται Ζαν Ντάρκ;     Τί θα συμβούλευε ο ψυχοθεραπευτής στον ζωγράφο με τις επανειλημμένες αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, που όμως τον φέρνουν πιο κοντά στην έμπνευση του; Τί  αλλά μυστικά και ιερά βίωνε στην βαθιά καρδιά του και στο άβατο μυαλό του, με κάθε απόπειρα να φύγει από αυτόν τον κόσμο.; Τί θα συνιστούσε σε θεραπεία στον χλωμό καταθλιπτικό άνδρα  που πέφτει τις νύχτες στα κύματα για να αυτοκτονήσει, που δεν τα βγάζει περά με το ένστικτο της επιβίωσης, και που εργάζεται στην επαρχεία σαν δημόσιος υπάλληλος με το όνομα Καρυωτάκης; Αν ο Καρυωτάκης δεχόταν να ακολουθήσει μια ψυχοθεραπεία νευρολόγου θα είχαν κατόπιν οι στίχοι του το ίδιο κλίμα που τους διαιώνισε; Το ίδιο αίσθημα που μετέβαλλε την ποίηση του καιρού του; Πως θα είχε ζωγραφίσει τον Courbet μου, ο Αλεξάντερ Αλφαντάρι; Θα είχε άραγε τόσο έντονη επίδραση στην ζωή μου ο πίνακας του , αν ο ίδιος είχε μια πετυχημένη ψυχοθεραπεία;

Τι είναι πιο σημαντικό το πρόσωπο ή το έργο; Η ζωή και η θυσία ή το πνεύμα;

Τον  Αλεξάντερ Αλφανταρι , τον αισθάνομαι σαν μια ανώτερη σε ευαισθησίες , δεξιότητες και αισθαντικότητα προσωπικότητα. Προσπαθώ να καταλάβω το όριο υγείας και ασθένειας, ιδιοφυίας και κανονικότητας. Αυτός ο βασανισμός του  και αυτή η τυραννία του  από τους ψυχικούς πόνους μάλλον έδωσε στο έργο του την ξεχωριστή εκείνη πρωτοφανή αύρα  που το έκανε αριστούργημα. Αν ήταν ένας κανονικός και υγιής καλλιτέχνης, θα μπορούσε να φτιάξει σπουδαίους πίνακες αλλά κλασσικά ακαδημαϊκούς, χωρίς αυτό το διαφορετικό που τον δικό μου πίνακα τον  εκτόξευσε στα ύψη.

Πιστεύω όλο και πιο θερμά ότι ο ζωγράφος μου, την ώρα που αληθινά δουλευε τον πινακα μου, προσωρινά μεταβλήθηκε σε ένα μέντιουμ. Σ’ενα αυαίσθητο κι ευπαθές ενδιάμεσο μέσο μεταξύ του αισθητού και του άοράτου. Ανάμεσα στο λίγο και στο πολύ, στο προσωπικό και στο παγκόσμιο. Όλη η λειτουργία της έμπνευσης του ήταν μια κατάσταση που η κοινή μου λογική θα πρέπει να υποπτεύεται σαν διασαλευμένη.

Μήπως γνώριζε περισσότερα για τα μελλούμενα μου  όταν ζωγράφιζε το πορτρετο εκείνο; Μήπως γι αυτό διάλεξε το πρόσωπο του Κουρμπέ κι όχι κάποιο άλλο πρόσωπο; μήπως ήθελε να με προειδοποιήσει για κάτι; Μήπως ο ζωγράφος μου είχε υπερβολική επίγνωση της δικής μου πραγματικότητας;

«Σας ορκίζομαι κύριοι , πως η υπερβολική επίγνωση είναι αρρώστια..» δηλώνει ο αγαπημένος μου Ντοστογιέφσκι μέσα στο δικό του «Υπόγειο»

Περί δημόσιου θηλασμού

Η εικόνα των νεαρών  γυναικών οι οποίες θηλάζουν τα μωρά τους σε έναν δημόσιο χώρο, όπως σε μια καφετέρια, ένα εστιατόριο, ένα εμπορικό κέντρο, ακόμη και στη μέση του δρόμου, είναι πλέον συνήθης και αποδεκτή. Γυναίκες οι οποίες ταΐζουν τα μωρά τους χωρίς να τις ενοχλούν τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών, μιας και πρόκειται για μια φυσική κίνηση φροντίδας.

Ομως, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν περιστατικά όπου οι γυναίκες που θηλάζουν αντιμετωπίζονται με τρόπο ρατσιστικό.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κυρίας Ειρήνης Δαραβίγκα από τη Σαντορίνη, η οποία σταμάτησε έξω από εστιατόριο στα Φηρά για να θηλάσει την 23 μηνών κόρη της και δέχθηκε την παρατήρηση των εργαζομένων για την «ανάρμοστη» αυτή πράξη της.

Η Trine Marie Larsen είναι μια Δανέζα γυναίκα η οποία δέχτηκε φραστική επίθεση από κάποιους πελάτες καφετέριας επειδή θήλαζε το μωρό της στον χώρο του καταστήματος! Χαρακτηριστικά της είπαν πως αυτό που έκανε ήταν αηδιαστικό! Μάλιστα το παρομοίωσαν «σαν να χρησιμοποιεί κανείς την τουαλέτα την ώρα που τρώει…».

Η δική μου εμπειρία για τον δημόσιο θηλασμό, παρόλο που ποτέ δεν αντιμετώπισα κάποια ρατσιστική  δήλωση, κάθε φορά όμως που θήλαζα δημόσια, άκουγα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου «Οι ανθρωποι θα δούν τις θηλές σου…θα κοιτάζουν επίμονα…θα κουνούν το κεφάλι απαξιωτικά καθώς θα παλεύεις να καλύψεις τον εαυτό σου.»

Την περασμένη εβδομάδα η Πολιτεία του Τενεσί αποφάσισε να αλλάξει τους περιοριστικούς της όρους για τον δημόσιο θηλασμό Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία μια μητέρα επιτρέπεται να θηλάζει δημόσια το παιδί της εφόσον αυτό δεν είναι μεγαλύτερο των 12 μηνών. Αν υποθέσουμε όμως πως θέλει να θηλάσει δημοσίως το 2 ετών παιδί της, η πράξη της αυτή θα ενέχει τον κίνδυνο να «χρεωθεί» για άσεμνη έκθεση;

Δυστυχώς, αντιμετωπίζουμε καθημερινά πολλά παρόμοια περιστατικά, ακόμη και σε χώρους δημοσίων κτιρίων όπου προάγεται ο πολιτισμός, π.χ. το Μουσείο Ακρόπολης» δηλώνει η κυρία Σεβαστή Δημοσίου, νομικός του δικτύου ΙΒΦΑΝ στην Ελλάδα. «Γιατί θα πρέπει μια μητέρα να «χρεώνεται» για άσεμνη έκθεση όταν θηλάζει δημοσίως το παιδί της;

Στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, τα γυναικεία στήθη θεωρούνται αποκλειστικά αντικείμενο σεξουαλικού πόθου και ευχαρίστησης. Με αποτέλεσμα οι γυναίκες που θηλάζουν να δυσκολεύονται να εκτεθούν σε δημόσιο χώρο στα ενοχλητικά βλέμματα των άλλων και ως εκ τούτου πολλές φορές να στερούνται τις εξόδους με τα μωρά τους.Κανένας δεν έχει δικαίωμα να ισοπεδώνει την προσωπικότητα της θηλάζουσας γυναίκας, να της στερεί την ελευθερία κίνησης και συμμετοχής στα κοινά. Οφείλουμε να σεβαστούμε όσες γυναίκες  αποφασίσουν να θηλάσουν ώστε ο θηλασμός να είναι ανεμπόδιστος και απρόσκοπτος, όπου και όποτε το έχουν ανάγκη, χωρίς να εξαναγκάζονται οι γυναίκες να καταφύγουν σε ακατάλληλους χώρους υγειονομικά, π.χ. τουαλέτα, ή πολύ περισσότερο να θηλάζει το παιδί καλυμμένο με σεντόνι ή με κάποιο άλλο σκέπασμα.

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα

«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα«-Σωκράτης

Έχω έναν αγαπημένο φίλο από την Γαλλία που πιστεύει ότι οι νεοέλληνες δεν ξέρουν τίποτα για τον κόσμο γύρω τους. Δεν είναι τόσο το επίπεδο της εκπαίδευσης,  όσο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα  λέει που ισχυρίζεται ότι το έχουν όλοι οι νεοέλληνες που γνωρίζει. «Παραπονιέστε συνεχώς ότι σας έχουν αδικήσει, πάντα φταίνε οι άλλοι για τα δικά σας λάθη και δεν γνωρίζετε τίποτα για τον κόσμο γύρω σας. Σκέπτεστε σχεδόν πάντα με γενικεύσεις και έτσι δεν μπορείτε να καταλάβετε τι πραγματικά σημαίνει η Ελλάδα  !»

Ομολογώ,  ότι οι γενικευμένες παρατηρήσεις  του  με στενοχώρησαν .

Ποτέ δεν αναρωτήθηκα για το πώς βλέπουν οι ξένοι την Ελλάδα. Νομίζω ότι ξέρω! Ήλιος, θάλασσα, τα νησιά !- Να μια κατηγορία του , εναντίων μου , που ισχύει λοιπόν… Συχνά νομίζω ότι ξέρω , όμως πλανώμαι! Παίρνω σαν γενική αλήθεια μια κατάσταση που συνήθως δεν ισχύει, που δεν είναι αληθινή. Ο φίλος μου με φωνάζει κοροϊδευτικά «Πυθία», και χαριτωμένα επισημαίνει « Δεν ξέρεις τίποτα!»

Πρόσφατα έμαθα για τα μαθήματα αρχαίων  και νέων ελληνικών που διδάσκονται οι μαθητές στην μέση εκπαίδευση στα γαλλικά σχολεία. Δεν είναι απλά εξοικείωση με την γλώσσα, το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό πραγματικά μαθαίνουν αρχαία ελληνικά! Γνώρισα και κάποιους τελευταία που επέλεξαν να μάθουν να διαβάζουν και να μιλούν στα ελληνικά. Ξέρουν μυθολογία και ιστορία καλύτερα κι από τους Έλληνες.

Τις τελευταίες ημέρες πέρασαν από την ζωή μου:

 Ένας φανατικός Καταλανός καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, που λατρεύει την χώρα μου γιατί  όλο το πειραματικό σχολείο που εργάζεται έχει το όνομα «Οδυσσέας» και μέσα από τα ταξίδια του Οδυσσέα εισάγει τους μαθητές του στις πρώτες γνώσεις μέσα από τους μύθους και την ποίηση του Ομήρου.

Ένας νεαρός Ρώσος, αυτοδίδακτος στην ελληνική γλώσσα που διαβάζει τα βυζαντινά κείμενα με τόση λαχτάρα, λες και κρύβουν τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου.  Περάσαμε ώρες μαζί, και με έβαζε να του διαβάζω φωναχτά στα ελληνικά… «γι να ακούω την μελώδια της γλώσσας σου», έλεγε συγκινημένα!

Η Ελλάδα για τους ξένους δεν είναι απλώς μια χώρα του χάρτη. Είναι τρόπος σκέψης  ή τρόπος ζωής!

Πως ζηλεύω! Ο στενόμυαλος νεοελληνικός τρόπος που σκέφτομαι είναι τόσο μακριά από αυτό. . Ξέρω κάποια αρχαία ελληνικά, λίγο Βυζαντινά, διαβάζω στην καθαρεύουσα ,μιλάω Ελληνικά…. όμως αυτό που ακόμα δεν έχω μάθει ακόμα είναι να σκέφτομαι σαν Έλληνας. Με την ελληνική συνειδητή και συστηματική σκέψη των προγόνων μου, την χωρίς προκαταλήψεις σκέψη, που φτάνει μέχρι την απόδειξη , το δεύτερο επίπεδο κατανόησης!

 

Διδάσκοντας αξίες

«Τα παιδιά ποτέ δεν υπακούν τους μεγαλύτερούς τους, αλλά πάντα καταφέρνουν να τους μιμηθούν.«  James Baldwin.

Σπούδασα και δουλεύω σαν νηπιαγωγός, δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ειδήμονας στην ανατροφή των παιδιών ,και σίγουρα ακόμα κάνω πολλά λάθη, όμως έχω περάσει πολύ χρόνο παίζοντας με τα παιδιά και μόνο μέσα από το παιχνίδι κάτι εχω μάθει. Συχνά οι γονείς  ρωτούν την γνώμη μου για διάφορα πράγματα  σχετικά με δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Πολύ συχνά ακούω την φράση « Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, έχω δοκιμάσει τα πάντα και δεν γίνεται τίποτα», από τα πιο απλά πράγματα για το φαγητό και τον ύπνο μέχρι τα πιο σύνθετα πώς να γίνουν υπεύθυνα και ώριμα και πώς θα τους ενσταλάξουν αξίες για την ζωή τους.

Η απάντηση μου λοιπόν στα ερωτήματα αυτά είναι πραγματικά απλή. Αγαπητοί γονείς , σταματήστε να « προσπαθείτε  τα πάντα»! Μπορείτε να σερβίρετε  υγιεινό φαγητό στα παιδιά, αλλά δεν μπορείτε να τους επιβάλλετε να το φάνε. Σταματήστε λοιπόν να προσπαθείτε!

Έτσι λοιπόν απαντώ στους γονείς που προφανώς δεν έχουν προσπαθήσει τα πάντα γιατί διαφορετικά  θα κατέληγαν  ή με ένα γλυκό «καροτάκι»- ανταμοιβή ή με έναν «βούρδουλα»  που θα ανάγκαζαν το παιδί να κάνει ότι θέλουν… αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα σας  πρότεινα  να χρησιμοποιήσετε  την ανταμοιβή ή την τιμωρία.Οι ανταμοιβές και τιμωρίες μπορεί να λειτουργήσουν προσωρινά- η υπόσχεση μιας σοκολάτας μπορεί να παρακινήσει το παιδί να φάει τις μπάμιες του και η απειλή να του πάρετε το αγαπημένο του παιχνίδι μπορεί να το αναγκάσει να καθαρίσει το δωμάτιο του ,αλλά αυτές  οι συνέπειες  είναι «αφύσικες» και ουσιαστικά δεν κάνουν τα παιδιά να αγαπούν το υγιεινό φαγητό και το ταχτοποιημένο σπίτι- όπου αυτό είναι και το ζητούμενο.

Επιπλέον  οι ανταμοιβές καθώς και η σοβαρότητα των ποινών πρέπει σταδιακά να αυξάνονται διαφορετικά χάνουν την αποτελεσματικότητα τους, κι αυτό δεν είναι καθόλου εφικτό. Ενώ το μάθημα που δίνουν μακροπρόθεσμα στα παιδιά είναι ότι πρέπει να παρακινούνται από την έγκριση ή την αποδοκιμασία των άλλων και σιγουρα δεν είναι αυτό που θέλουμε να μαθουμε στα παιδιά μας. Οι αξίες πρέπει να πηγάζουν από μέσα μας δεν επιβάλλονται από έξω μας , αυτό λέγεται υπακοή και είναι δυσάρεστο και ίσως επικίνδυνο γνώρισμα.

Οτιδήποτε θεώρει ο κάθε γονιός πραγματικές αξίες (σε αντίθεση με αυτές που φιλοδοξεί να έχει) είναι πάντα αυτές που αποκαλύπτουμε με την συμπεριφορά μας. Όταν τρώμε junk food αποδεικνύουμε ότι εκτιμούμε την ευκολία  από το να τρώμε υγιεινά. Όταν δεν κοιμόμαστε αρκετά, αποδεικνύουμε ότι εκτιμούμε την δουλειά μας ή τα χόμπι μας ή την τηλεόραση περισσότερο. Όταν αφήνουμε τα σπίτια μας ακατάστατα εκτιμούμε κάτι άλλο πάνω από ένα καλά οργανωμένο νοικοκυριό

Για να διδάξουμε αξίες, πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να κάνουμε ένα άλλο πρόσωπο να κάνει κάτι που θέλουμε εμείς. Αν σας αρέσει το υγιεινό φαγητό, τότε αρχίστε να το τρώτε, αν σας αρέσει η ξεκούραση τότε κοιμηθείτε αν σας αρέσει η καθαριότητα τότε κρατήστε το δικό σας χώρο ταχτοποιημένο και τελικά με τον καιρό, μερικές  φόρες  χρειάζεται πολύς καιρός, αλλά θα είναι το δικό σας παράδειγμα και η συμπεριφορά που το παιδί σας θα μιμηθεί! Δεν μπορείτε να ενσταλάξετε αξίες σε άλλα άτομα,, μπορείτε να επηρεάσετε όμως με το παράδειγμα σας  και τον τρόπο ζωής σας.